Back to menu <=

 

 

Textfragment uit Museumkrant Februari 2004 door Meta Knol

 

Bij de tentoonstelling: Vis Video

Over ademnood en deinende droomwerelden

 

Het Centraal Museum is van oudsher een nogal hybride instituut, dat met vijf verschillende basiscollecties (oude kunst, moderne & hedendaagse kunst, mode, vormgeving en geschiedenis) een kaleidoscopisch beeld kan schetsen van uiteenlopende cultuurhistorische ontwikkelingen. Vanuit een eigentijds perspectief worden in het museum ontwikkelingen en fenomenen onderzocht, geanalyseerd en gepresenteerd, die soms al eeuwenlang hebben bestaan maar in die in de loop der tijd door verschillende benaderingswijzen steeds weer andere gedaanten hebben aangenomen. Het is een avontuurlijk genot om het geijkte perspectief om te kunnen draaien, en de zaken eens van een andere kant te bekijken. Terwijl 16e en 17e eeuwse schilders van visstillevens zich ertoe uitgedaagd voelden om de hoogste graad van perfectie te bereiken in de techniek van de stofuitdrukking, voelen sommige hedendaagse videokunstenaars de behoefte om bewegende, deinende of stromende beelden van water in beeld te brengen. De glanzende, vochtige schubben van verse vis verleidden destijds het oog van de schilder, die zijn waarneming zo scherp mogelijk trachtte te vertalen in verf op doek. De videokunstenaars van nu laten zich verleiden door het spiegelende, transparante, stromende of peilloos diepe water, en nemen de krachtige optische effecten ervan graag op in hun werk. Als tegenhanger van de klassieke, historische tentoonstelling van 16e en 17e eeuwse visstillevens, is daarom met het programma Vis Video gekozen voor een eigentijdse presentatie van videowerk van Nederlandse en buitenlandse videokunstenaars, waarin water een bepalende rol speelt…………..

 

……….Alle fantastieke dromen en fabels ten spijt, zijn er natuurlijk ook videokunstenaars die heel direct en 'down to earth' gebruik maken van water om de meest basale vorm van levenskracht te verbeelden. Eenmaal onder water is ademhalen immers echt onmogelijk, de verdrinkingsdood ligt op de loer en de drang om adem te halen wordt ijzingwekkend manifest - ziehier een klassiek filmisch thema. In 'A breath hush' (1996) van de Rotterdamse kunstenaar Bea de Visser volgen we de bewegingen van een zwemmer onder water. Terwijl we in de ademloze stilte alleen zijn hartslag horen, stijgt mettertijd de spanning. Uiteindelijk komt de uiterste fysieke en mentale spanning tot een uitbarsting wanneer de figuur naar de oppervlakte schiet om naar adem te snakken. Een dergelijk overweldigend effect is ook aan de orde bij de video-installatie 'Play rev play' (1999) van Peter Bogers. In een drieluik zien we een hand, een voet en een hoofd van een en dezelfde man, ontspannen en kalm deinend onder water. Die schemertoestand wordt in één klap doorbroken wanneer het hoofd, de hand en de voet plotseling naar boven komen en vrijwel direct weer door een sterke hand ruw worden teruggeduwd. Het gewelddadige karakter van de scene en dat gebaar, gepaard gaande met een uitbarsting van geluid, staan in schril contrast met de rust die daarna wederom over de beelden neerdaalt; kalm deinen hand, voet en hoofd, de ogen gesloten, onder water voort.

 

Meta Knol

 

Vis Video, met werk van Pipilotti Rist, Maura Biava, Saskia Olde Wolbers, Bea de Visser, Peter Bogers en Jun Nguyen-Hatsusiba is van 7 februari t/m 9 mei te zien in de entreezaal, de kapel en de projectkamers van het Centraal Museum.

Samenstelling: Meta Knol i.s.m. Siebe Tettero

 

Back to menu <=